„“Błogosławieni cisi albowiem oni posiądą ziemię “– mówi Pan Jezus (Ewangelia Mateusza 5,5). Cichość jest źródłem wielu cnót chrześcijańskich jak – łagodność, powściągliwość, pokój.
Bóg objawia się w ciszy. Kiedy Eliasz zapragnął stanąć przed Bogiem, by się przed nim wyżalić, Bóg objawił mu się nie w wichurze, w trzęsieniu ziemi ani w ogniu, lecz w głosie cichym i łagodnym szmerze. (1. Księga Królewska 19,11–12). Ale Bóg także działa w ciszy.
Widzimy to w przyrodzie. Wszystko rośnie i rozwija się w ciszy. Nic nie słychać, a przecież rośnie trawa, drzewa, rozwijają się kwiaty, dojrzewają owoce. W tym wszystkim jest działanie Boga Stworzyciela i Pana wszechrzeczy. Dlatego Jezus przystępując do wzbudzenia z martwych córeczki Jaira usunął lamentujących. Boże dzieło nie znosi zgiełku.
W ciszy także dokonuje się wewnętrzny wzrost człowieka. Cisza jest elementem, w którym kształtuje się powoli wszystko, co wielkie, zanim wystąpi na jaw w swojej pełnej majestatycznej postaci, kształtując życie. Ciszy potrzebuje nasze wewnętrzne życie, modlitwa i obcowanie z Bogiem. Daniel trzy razy dziennie wchodził na wysokie piętro swego domu i tam u okna zwróconego w stronę Jerozolimy klękał i modlił się (Księga Daniela 6,10). Nie znajdziemy dostępu do Boga, jeżeli się nie uciszymy. Bóg nie przemówi, jeśli nie zamilkniemy i nie nauczymy się słuchać. Modlitwa nasza będzie rozmową z sobą a nie z Bogiem monologiem, a nie dialogiem, będzie więc bezskuteczna.
Lecz jak znaleźć ciszę w wieku telefonów, samochodów i samolotów, wszelkiego rodzaju maszyn i ogłuszającego hałasu ulicy? Jak znaleźć potrzebny spokój w naszej życiowej gonitwie i zapracowaniu? Życie jest zachłanne, porywa nas, nie pozwala spocząć. Jak się wyrwać z jego objęć? Jak odnaleźć siebie w dobie prasy, radia, telewizji, internetu? Jak oderwać się od świata napierającego ze wszystkich stron?
A jednak trzeba to uczynić. O Jezusie relacjonują Ewangelie, że przed publicznym wystąpieniem poszedł na pustynię i tam pościł. Tam przygotowywał się do swojej służby, tam, będąc kuszony przez diabła zwyciężył go. Później w czasie oficjalnej służby ciągle oddalał się na ustronne miejsca, aby w samotności się modlić – rozmawiać ze swoim Ojcem „A wczesnym rankiem, przed świtem, wstał, wyszedł i udał się na puste miejsce, i tam się modlił” (Ewangelia Marka 1,35).Takich chwil ciszy, oddalenia się od zgiełku świata potrzebujemy i my. Nie żałujmy na to czasu, to się sowicie opłaci. Jezus wrócił z pustyni wzmocniony, pokrzepiony i uzbrojony wewnętrznie do czekającej go pracy i walki. A aniołowie przystąpili do Niego i służyli mu.
Cisza i spokój są dla nas zbawienne „Gdyż tak mówi Wszechmocny, Pan, Święty Izraelski: Jeżeli się nawrócicie i zachowacie spokój, będziecie zbawieni, w ciszy i zaufaniu będzie wasza moc; lecz wy nie chcieliście – mówi prorok Izajasz (30,15). Jeśli chcesz być przyjacielem Jezusa, musisz wyrzec się wielu rzeczy cieszących się uznaniem świata; jeśli chcesz oglądać Boga, musisz zamknąć oczy na wiele spraw, za którymi się świat ogląda; jeśli chcesz słyszeć głos Ducha Świętego, musisz zamknąć ucho na ludzkie gadanie. Jeśli chcesz, aby Bóg przemówił do ciebie, musisz umilknąć i zamknąć swoje usta. Milczenie i cisza są źródłem wewnętrznej mocy. Wielomówność jest w dziedzinie ducha utratą sił, rozpraszaniem się. Para zamknięta w kotle jest wielką mocą, wypuszczona staje się bezsilną mgłą. „kto ze mną nie zbiera ten rozprasza“– mówił Jezus (Mat. 12,30). Wewnętrzne życie potrzebuje skupienia, powrotu do źródła wszelkiej mocy, odnalezienia Boga.
Jest prawdą, że Jezus przychodzi do nas – „gdy drzwi są zamknięte“, jak przyszedł do uczniów po zmartwychwstaniu (Ewangelia Jana 20,26). Cisza rozszerza nasze horyzonty myślowe, pozwala lepiej poznać istotę wszystkiego i wniknąć w sens świata i bytu. Co mogą wiedzieć o świecie ludzie, którzy są jak motyle latające z kwiatu na kwiat i zbierając to, co można wziąć w pośpiechu. Pokój wewnętrzny daje nam także coś z Bożego spojrzenia na ludzi, pozwalającego dojrzeć człowieka w człowieku, wejrzeć w jego duszę. Jeżeli cisza potrzebna jest dla rozmowy z sobą, o ileż więcej jest potrzebna dla rozmowy z Bogiem.
„(…) Mów, Panie, bo sługa Twój słucha” (1. Księga Samuela 3,10).
Z książki "Od świata do Chrystusa" A. Jagucki