"Przygotuj się na spotkanie twojego Boga, Izraelu!" Księga Amosa 4,12.
Dla każdego człowieka na świecie, śmierć jest poważną sprawą. Chociaż, jako wierzący wiem, że moim dziedzictwem jest niebo, to jednak zawsze odczuwam drżenie serca, gdy myślę o wyruszeniu na „nieznane morze”.
Ten, kto śmieje się z śmierci, jest głupcem. Ten, kto żartuje ze swojej śmierci, przekona się, że wieczne potępienie to nie żart.
Myślę o tym, że kiedy umrę, muszę zostawić na ziemi wszystko, co posiadam. Żegnaj, ty drogi mój domu, który tak chętnie nazywałem swoją ojczyzną! Żegnajcie, wy drogie maluchy, które kiedyś tak chętnie bujałyście się na moich kolanach! Żegnaj, ukochana mego serca, która osłodziłaś mi życie. Żegnaj, ziemio! Twoja najpiękniejsza chwała gaśnie, najładniejsze barwy giną w szarej oddali. Nie słyszę więcej i nie widzę więcej. Już nie będzie mnie bicie dzwonów wzywało do domu Bożego. Jeśli wzgardziłem Panem Jezusem, od tej pory nie usłyszę o Nim więcej. Śmierć zamknęła teraz okna mojej duszy. Jeśli byłem niepokorny, czekają mnie wieczne ciemności. Możecie śpiewać, o święci Boży, ale ja muszę płakać na wieki. Wy możecie się zebrać, aby obchodzić Wieczerzę Pańską, ale ja jestem wiecznie wypędzony sprzed Bożego oblicza, w miejscu płaczu i zgrzytania zębów.
Natomiast dla każdego wierzącego śmierć jest zyskiem. Czy zasypiając zostawiamy naszych przyjaciół? Oczekujemy lepszych przyjaciół i w większej liczbie tam w górze, w chwale! Czy zostawiamy dom i ojczyznę? "Wiemy bowiem, że jeśli ten namiot, który jest naszym ziemskim mieszkaniem, się rozpadnie, mamy budowlę od Boga, dom w niebie, nie rękoma zbudowany, wieczny” (2. Kor. 5,1). Czy tracimy życie? O nie, zyskujemy o wiele lepsze, bo jeśli żyjemy, by umrzeć, to umrzemy, aby żyć!
C.H. Spurgeon "Auf Dein Wort"