„A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Ewangelia Mateusza 16,18).
Pan Jezus zapytał kiedyś uczniów co o Nim myślą inni ludzie. Apostołowie zrelacjonowali opinie ludu, odpowiadając: jedni za Jana Chrzciciela inni za Eliasza lub za któregoś z proroków. Wtedy Pan Jezus zapytał ich: A wy, co o mnie sądzicie, kim jestem? Wtedy Piotr odpowiedział: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga Żywego. A Jezus, odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr (greckie słowo πέτρος - petros oznacza kamień) i na tej opoce (greckie słowo πέτρᾳ - petra oznacza skałę lub opokę) zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Ewangelia Mateusza 16,16-18). Z tych słów wynika, że Kościół Pana Jezusa Chrystusa budowany jest na opoce, którą jest ON sam, a Piotr jest jednym z pierwszych kamieni tej budowy.
Kościół Rzymskokatolicki nieświadomie bądź celowo tłumaczy ten wiersz w ten sposób, jakoby Piotr był tą skałą i na nim miałby być budowany kościół. Na tym tłumaczeniu opiera się także nauka o „Piotrze jako zastępcy Pana Jezusa na ziemi”. Na tej fałszywej interpretacji zbudowane zostało również papiestwo, a kolejni papieże są nazywani następcami Piotra, a nawet następcami Pana Jezusa na ziemi.
Jednak z powyżej zacytowanego wiersza wynika wyraźnie, że tą opoką lub skałą jest Chrystus, Syn Boga Żywego. W swojej odpowiedzi na pytanie Pana Jezusa Piotr wskazuje właśnie na Niego – na Chrystusa i opierając się na tym wyznaniu, Pan Jezus wypowiada słowa: „i na tej opoce” zbuduję mój Kościół. Apostoł Piotr pisze później na ten temat w swoich listach bardzo wyraźnie:
„Dlatego to powiedziane jest w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń wierzy, nie zawiedzie się. Dla was, którzy wierzycie, jest on rzeczą cenną; dla niewierzących zaś kamień ten, którym wzgardzili budowniczowie, pozostał kamieniem węgielnym, ale też kamieniem, o który się potkną, i skałą zgorszenia; ci, którzy nie wierzą Słowu, potykają się Oń, na co zresztą są przeznaczeni” (1. List Piotra 2,6-8).
Z kolei apostoł Paweł pisze: „Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu” (List do Efezjan 2,20-21).
Kościół budowany jest więc na Panu Jezusie. Pierwszymi żywymi, fundamentalnymi kamieniami byli apostołowie i prorocy, którzy poszli za Nim, a następnie rozgłaszali zbawienie w Chrystusie w pierwszych latach chrześcijaństwa. Tych, którzy się nawrócili i uwierzyli ewangelii, Bóg dołączał sukcesywnie do tej żywej budowli. Budowa Żywego Kościoła składająca się z narodzonych na nowo ludzi (Ewangelia Jana rozdział 3), trwa do dzisiaj i zakończy się w momencie, gdy ostatni kamień zostanie w nią wbudowany. Należą do niego tylko i wyłącznie ci, którzy mają życie z Boga: „Którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga” (Ewangelia Jana 1,13). Gdy Kościół zostanie zbudowany, wtedy PAN JEZUS PRZYJDZIE PONOWNIE i zabierze go do nieba, do domu Ojca.
Manipulacja tekstem z Mateusza 16,16-18 jest podpieraniem papiestwa i utwierdzaniem ludzi w świadomości, że rzekomi „następcy Pana Jezusa” i cała hierarchia tzw. duchownych mają na ziemi specjalne, udzielone im przez Pana Jezusa prawa, a reszta ludzi to laicy, którzy mają im być ślepo posłuszni. Jednak historia Kościoła Katolickiego dobitnie pokazuje, że ta interpretacja w żadnym przypadku nie była zgodna z myślą Bożą i posłużyła jedynie do sprawowania władzy nad ludźmi i sterowaniem nimi dla własnych korzyści (bardzo często w sposób bardzo okrutny).
Inne miejsca Biblii mówiące o prawdziwym fundamencie, opoce, skale:
Apostoł Piotr został za swoją wiarę uwięziony i przesłuchiwany przez religijnych przywódców żydowskich. Powiedział do nich: „On to (Pan Jezus) jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym” (Dzieje Apostolskie 4,11).
Apostoł Paweł pisze do Koryntian (w kontekście narodu izraelskiego, który szedł przez pustynię): „I wszyscy w Mojżesza ochrzczeni zostali w obłoku i w morzu, i wszyscy ten sam pokarm duchowy jedli, i wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus” (1. List do Koryntian 10,2-5).
Apostoł Paweł pisze do Koryntian: „Według łaski Bożej, która mi jest dana, jako mądry budowniczy założyłem fundament, a inny na nim buduje. Każdy zaś niechaj baczy, jak na nim buduje. Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus” (1. List do Koryntian 3,10-11).
Kościół budowany na Panu Jezusie i przez Pana Jezusa nie może zostać zniszczony – bramy piekielnie go nie przemogą.
„Kościół” budowany na człowieku i przez człowieka – upadnie.