Pierwszy dzień tygodnia
Dla nas, chrześcijan, niezwykle ważne jest wiedzieć, co Słowo Boże mówi na temat pierwszego dnia tygodnia, czyli niedzieli. Najpierw jednak zajmijmy się dniem sabatu i jego znaczeniem. Te dwa dni mają ze sobą wiele wspólnego - mówią bowiem o Bożym odpoczynku. Ale są też między nimi znaczące różnice. Sabat jest ostatnim dniem tygodnia i jest kojarzony z narodem izraelskim. Niedziela (dzień Pański) jest pierwszym dniem tygodnia i jest związana z wierzącymi czasu łaski.
Znaczenie sabatu
W Biblii pokazane są nam dwa znaczenia sabatu. Po pierwsze, jest to dzień odpoczynku Boga po zakończonym dziele stworzenia. Nie chodzi tam o to, że Bóg musiał odpoczywać. On jest wiecznym pokojem i odpocznieniem sam w sobie. Chodzi o odpoczynek związany z pierwszym stworzeniem - Bóg odpoczywał, ponieważ nie było już więcej nic do wykonania. Mamy to opisane w Księdze Rodzaju 2,1-3: w sześć dni Bóg stworzył „niebo i ziemię oraz cały ich zastęp” i zobaczył, że wszystko to było bardzo dobre. Potem w dniu siódmym odpoczął. Niestety, ponieważ człowiek zgrzeszył, odpocznienie to zostało przerwane, a na całe stworzenie spadło przekleństwo. Od tego czasu Bóg nie odpoczywa. Pan Jezus powiedział: „Ojciec mój działa do tej pory i ja działam” (Jana 5,17).
Z drugiej strony sabat jest znakiem przymierza Boga z Jego ziemskim ludem, Izraelem. Bóg zawarł przymierze z nimi i dał im dzień sabatu jako dzień odpocznienia. Nakaz świecenia sabatu znajdujemy w różnych miejscach Starego Testamentu, na przykład w Księdze Wyjścia 23,3, gdzie sabat jest wymieniony razem ze świętami PANA.
Jednak kiedy Pan sabatu - Jezus Chrystus - przyszedł na ziemię, został odrzucony przez swój lud i ukrzyżowany. W rezultacie tego Bóg odstawił swój ziemski lud na pewien czas na boczny tor, a razem z nim i znak przymierza, jakim był sabat. Dlatego sabat nie ma już żadnego znaczenia dla wierzących chrześcijan czasu łaski.
W Tysiącletnim Królestwie dzień ten będzie miał znów swoje znaczenie. Wówczas Bóg naprawdę odpocznie ze swoim stworzeniem i wejdzie w nową relację ze swoim umiłowanym ludem, Izraelem. Sabat będzie znów przestrzegany. Opisuje to prorok Izajasz. W rozdziale 66,22-23 Bóg mówi o tym wspaniałym czasie, który ma dopiero nadejść: „Jak nowe niebo i nowa ziemia, które czynię, będą stały przede mną, mówi Pan, tak będą stały twoje potomstwo i twoje imię. I stanie się to: Od nowiu księżyca do nowiu księżyca i od sabatu do sabatu wszelkie ciało przyjdzie oddać mi pokłon, mówi Pan”. Tak więc w Tysiącletnim Królestwie sabat znajdzie swoje całkowite wypełnienie. Bóg będzie odpoczywał pośród swojego stworzenia, a nowe przymierze zabezpieczy relacje między Nim a Jego ludem.
Pierwszy dzień tygodnia i nowe stworzenie
Pierwszy dzień tygodnia - dzień Pański - niedziela, ma również dwa ważne znaczenia. Po pierwsze, mówi o odpoczynku Boga w nowym stworzeniu. Pierwszy lub ósmy dzień tygodnia to dzień zmartwychwstania naszego Pana, dzień nowego początku. Jego zmartwychwstanie dało początek nowemu stworzeniu i wprowadziło ludzi w nowe przymierze.
W Ewangelii Jana (rozdz. 16) Pan Jezus mówi o swojej śmierci i zmartwychwstaniu. Ilustruje te wydarzenia, porównując je do przeżyć, jakie towarzyszą narodzinom dziecka: „Kobieta, gdy rodzi, ma smutek, bo nadeszła jej godzina; ale gdy urodziła dziecko, nie myśli już o utrapieniu z powodu radości, że człowiek przyszedł na świat” (w. 21). Przeżycia kobiety rodzącej są ilustracją przeżyć Jego uczniów, gdy ich Mistrz umarł, a później zmartwychwstał. Najpierw byli smutni, potem pełni radości, gdy zobaczyli zmartwychwstałego Pana. W tym kryje się myśl, że zmartwychwstały Pan jest początkiem nowego stworzenia, a wszyscy, którzy w czasie łaski w Niego uwierzą, już duchowo do Niego należą (2. Kor. 5,17). Ale do całkowitego objawienia tego, czym jest nowe stworzenie, dojdzie dopiero po Tysiącletnim Królestwie, wtedy, kiedy powstaną nowe niebiosa i nowa ziemia.
Księga Powtórzonego Prawa 23 pomaga nam zrozumieć te myśli. Tam pierwszy dzień tygodnia jest wymieniony trzykrotnie.
Najpierw, przy snopie pierwocin, który jest obrazem zmartwychwstania naszego Pana. W wersecie 11 czytamy: „Następnego dnia po sabacie ...”. Jezus Chrystus rzeczywiście powstał z martwych w dzień po sabacie, czyli w niedzielę.
Druga wzmianka, jaką znajdujemy, dotyczy Święta Tygodni opisanego w Księdze Kapłańskiej. Jest to święto Pięćdziesiątnicy, podczas którego, jak to widzimy w Dziejach Apostolskich, rozpoczął się okres chrześcijaństwa. Czytamy tam: „Od następnego dnia po sabacie (kiedy dokonano obrzędu potrząsania snopem pierwocin)... aż do drugiego dnia po siódmym sabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę...” (3. Mojż. 23,15-16). Wierzący w czasie łaski są związani z pierwszym dniem po sabacie, a więc należą już duchowo do nowego stworzenia, dzięki nowej ofierze.
Trzeci raz ten dzień jest wymieniony podczas święta namiotów, które było obchodzone przez siedem dni. Uczta ta jest obrazem Królestwa Tysiąclecia. Mówi o tym werset 39: „W pierwszym dniu będzie całkowity odpoczynek i w ósmym dniu będzie całkowity odpoczynek”. W przedstawionym tu obrazie mamy przejście z Królestwa Pokoju do stanu wieczności. Pierwszy dzień tygodnia jest zatem znakiem odpoczynku Boga w nowym stworzeniu, który znajdzie swoje całkowite i doskonałe spełnienie w stanie wieczności.
W pierwszym stworzeniu Bóg odpoczywa na końcu swego dzieła, ale w nowym stworzeniu odpoczywa już na początku. Dlaczego? Ponieważ dokonało się odkupienie w Chrystusie Jezusie. Jest ważne, abyśmy zobaczyli to rozróżnienie pomiędzy narodem izraelskim a Zgromadzeniem. Izraelici musieli najpierw pracować sześć dni, a potem jeden dzień odpoczywać. Taka była zasada obowiązująca w zakonie. Kto to czyni, przez to żyć będzie. Najpierw więc wymaga, potem obdarza życiem. Lecz nie było nikogo, kto mógłby te żądania spełnić. W czasie Zgromadzenia jest odwrotnie. Na początku jest nasze zbawienie, potem życie wiary jako jego rezultat. Jako odkupieni żyjemy ku chwale Bożej. To jest właśnie zasada łaski. Najpierw daje nam wspaniałą pozycję, a później oczekuje, że dzięki niej będziemy żyli dla Boga.
Pierwszy dzień tygodnia - szczególny znak
Pierwszy dzień (dzień Pański) w tygodniu jest jedynym, szczególnym dniem dla nas chrześcijan, którzy żyjemy w czasie łaski. Jest on dla nas przywilejem, a nie przykazaniem, o czym jasno mówi Biblia. Na tym polega różnica pomiędzy nim a sabatem. Bóg dał narodowi izraelskiemu przykazanie odnośnie sabatu. Jeśli ktoś je przekroczył, został ukarany. Człowiek zbierający drewno w sabat musiał zostać ukamienowany. Nie mamy takiego samego przykazania co do niedzieli. Jeśli jednak dzięki łasce Bożej mamy duchowe rozeznanie Bożej woli, to nie tylko zrozumiemy znaczenie pierwszego dnia tygodnia, ale także wyciągniemy z tego praktyczną naukę.
Ewangelia Jana rozdział 20 wspomina dwukrotnie o tym, że uczniowie byli w tym dniu tygodnia zgromadzeni. Pierwszy raz bez Tomasza, a tydzień później już z nim. W Dziejach Apostolskich 20 czytamy, że chrześcijanie w Troadzie zebrali się w pierwszy dzień tygodnia, aby łamać chleb i słuchać Słowa Bożego. Ten pierwszy dzień tygodnia jest jeszcze wspomniany w 1. Kor. 16 w związku ze zbiórką funduszy na ubogich. W Hebrajczyków 13 jest powiedziane, abyśmy nie zapominali dobroczynności i pomocy wzajemnej; takie bowiem ofiary podobają się Bogu, a autor tego listu powiązał je z ofiarami uwielbienia i dziękczynienia. Z tego wynika, że zbiórka wymieniona w 1. Kor. 16 miała miejsce wtedy, gdy byli zgromadzeni jako zbór.
Z Objawienia 1 dowiadujemy się, że uwięziony apostoł Jan popadł w zachwycenie w dzień Pański. Chciejmy o tym pamiętać, zarówno młodzi, jak i starsi, że pierwszy dzień tygodnia, niedziela, należy do Pana! Mamy przywilej w tym dniu zgromadzać się wokół Niego i w szczególny sposób się Nim zajmować. Oby ten darowany nam wspaniały przywilej było głęboko zakorzeniony i ugruntowany w naszych sercach i sumieniach, pozwalając nam znaleźć właściwe odpowiedzi na tysiące pytań dotyczących tego, co powinniśmy lub czego nie powinniśmy w tym dniu czynić. Niedziela jest rzeczywiście jedynym, szczególnym dniem dla chrześcijan. Aby we właściwy sposób przeżywać ten dzień dla Pana, chciejmy kierować się natchnionym Słowem Bożym, a nie ludzkimi naukami czy tzw. chrześcijańską tradycją.
Max Billeter