Oddajcie Panu pokłon w świętej szacie! Drżyj przed Nim, cała ziemio! (Psalm 96,9).
Służba Boża w Izraelu …
Bóg wybrał Izrael dla siebie jako swój ziemski lud spośród wszystkich narodów. Zgodnie z tym, w Starym Testamencie ludzie należeli do ludu Bożego poprzez naturalne pochodzenie. Niemniej jednak, bardzo niewielu Izraelitów posiadało życie z Boga.
Izraelici otrzymali wielkie przywileje: Byli „obeznani ze słowami Bożymi", mieli „przymierze i służbę Bożą, i obietnice" i z nich miał pochodzić Chrystus: „Czymże więc góruje Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże (List do Rzymian. 3,1.2).
… Izraelitów, do których należy synostwo i chwała, i przymierza, i nadanie zakonu, i służba Boża, i obietnice, do których należą ojcowie i z których pochodzi Chrystus według ciała; Ten jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen” (List do Rzymian. 9,4.5).
Jednak w czasach Starego Testamentu Chrystusa jeszcze nie było; ludzie nie mogli jeszcze poznać pełnego objawienia Boga w Jego Synu. Dlatego nabożeństwa, czyli sposób, w jaki ludzie czcili Boga, miały inny charakter niż obecnie. Ten rodzaj uwielbienia był odpowiedni dla objawienia, które Bóg dał o sobie w tamtym czasie. Był przeznaczony dla ziemskiego ludu zewnętrznie oddzielonego dla Niego, a kult, który Bóg ustanowił dla ludu - Izraela, obejmował wiele zewnętrznych rytuałów i pomocniczych środków materialnych. One dla każdego człowieka czyniły ten kult bardzo atrakcyjnym. Wspaniałe ceremonie i święta zostały ustanowione przez Boga w najdrobniejszych szczegółach. Kapłani i Lewici byli odpowiednio ubrani, a szaty najwyższego kapłana miały służyć „chwale i ozdobie" (2. Księga Mojżesza 28,2). Zapach kadzidła wznosił się do Boga. Składano także liczne ofiary ze zwierząt. Złoto i srebro były bogato wykorzystywane do budowy przybytku, a później do budowy świątyni. W tym miejscu znajdujemy również chóry i różne instrumenty muzyczne. Najlepsze, co miała do zaoferowania ziemia i co człowiek mógł wykonać, miało być wykorzystane do „oddawania czci Panu w świętej wspaniałości".
…. i okresie chrześcijaństwa
Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.(Ewangelia Jana 4,23-24).
Kiedy Pan Jezus pojawił się na ziemi i w pełni objawił Ojca, nadeszła godzina, w której służba i uwielbienie nabrały innego charakteru. Odtąd uwielbienie Boga nie miało już być już związane z konkretnym miejscem (świątynią w Jerozolimie); a zamiast imponujących, zewnętrznych uroczystości, nastąpiło duchowe uwielbienie Boga – uwielbienie w duchu i prawdzie. Ono miało zająć teraz miejsce tego wcześniejszego.
Dawne obrzędy miały swoją wartość jako „cienie rzeczy przyszłych", które wskazują na Chrystusa i chrześcijańskie uwielbienie (List do Hebrajczyków 8,5; 10,11). Nie mają one już miejsca w chrześcijańskich nabożeństwach. Ofiary ze zwierząt należą do przeszłości, ponieważ ofiara Chrystusa jest wystarczająca przed Bogiem raz na zawsze.
Duchowy kult Boga nie wymaga ani specjalnej grupy kapłanów, ani świętych szat, kadzidła, chórów czy instrumentów muzycznych. Dzisiejsze ofiary są „duchowymi ofiarami", które mówią o Panu Jezusie i Jego dziele odkupienia. Składamy je Bogu w modlitwach i pieśniach, które pochodzą z serca wierzącego, „duchem i umysłem" (Kolosan 3,16; 1. Koryntian 14,15).
I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa (1. Piotra 2,5).
Przez Niego (przez Chrystusa) więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają Jego Imię ( List do Hebrajczyków 13,5).
Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych (List do Kolosan 3,16).
Cóż tedy? Będę się modlił duchem, będę się modlił i rozumem; będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i rozumem (1. Koryntian. 14,15).
Chrześcijańska służba w oddawaniu czci Bogu oznacza:
- wolność czynienia woli Bożej nauczanej w Piśmie Świętym i prowadzonej przez Ducha Bożego;
- uwielbianie Ojca i Syna objawionego w Słowie Bożym w Duchu i prawdzie
- uwielbianie Boga z wypełnionego Panem Jezusem serca, które nie potrzebuje już żadnych zewnętrznych, widzialnych rytuałów